Vioolsonates Prokofjev en Ravel

De vijf melodieën op. 35bis van Prokofjev uit 1921 werden uit noodzaak geboren. Nadat hij koos voor een vrijwillige ballingschap in de VS in 1918 probeerde hij zich te vestigen als componist en pianist in de VS. Hij werkte in die periode aan zijn opera ‘de liefde voor de drie sinaasappels’ waarvan de Chicago première werd uitgesteld. Hij koos er dan voor om tijd door te brengen aan de Westkust waar hij zijn op. 35 (5 liederen zonder woorden) schreef, in eerste instantie als stemoefeningen voor de Oekraïense sopraan Nina Koshetz. Deze waren lyrisch en ritmisch. In 1925, toen Prokofjev verhuisd was naar Parijs, herschreef hij de stukken samen met violist Pawel Kochanski als werken voor viool en piano, zodat ze ze samen konden opvoeren. Elk van de delen is een expressief miniatuurtje met eigen kleur en karakter: van dromerig tot turbulent en van beschaafd kalm tot speels ritmisch.

 

De tweede vioolsonate van Prokofjev zag in 1942 eerst het licht als een sonate voor fluit (die we kennen als zijn op. 94). Toen hij op gezag van de overheid een zoveelste keer diende te verhuizen tijdens de Tweede Wereldoorlog, ditmaal naar Perm, herschreef hij het werk voor viool (op. 94a of bis). Dat herschrijven deed hij op verzoek van zijn goede vriend en violist David Oistrakh, die het werk in 1944 het levenslicht inblies samen met pianist Lev Oborin, die in 1927 zelf de eerste Chopin piano competitie won. Het werk kent een traditionele sonate structuur in 4 delen en is hoogst elegant en lyrisch. Iets dat indirect verwijst naar het feit dat het werk initieel voor fluit bedoeld was.

Prokofjevs werk wordt vanavond gespiegeld aan twee werken van de Franse componist Maurice Ravel, van hem hoort u eveneens een vioolsonate daarna gevolgd door zijn opzwepende Tzigane.

Een expressief miniatuurtje met eigen kleur en karakter